Mula at Para sa Diyos

Click: (Readings for the 10th Sunday in Ordinary Time)

Tunay na si Jesus ang Panginoon ng Buhay. Sa ating Ebanghelyo ngayon ay narinig natin ang kwento ng isa sa mga pagkakataong nagbigay buhay Siya sa isang pumanaw na. Nahabag si Jesus sa nakita Niya: isang ina na wala na ngang asawa ay kasalukuyan pang umiiyak para sa nawalang anak. Kaya naman binuhay ni Jesus ang lalaki.

Sa Unang Pagbasa ay makikita natin kung paanong binuhay muli ng Diyos ang anak ng isang balo sa pamamagitan ni Propeta Elias. Sa Ikalawang Pagbasa naman ay inilahad ni San Pablo kung paanong tinawag siya ng Diyos "through His grace" mula sa dati niyang buhay. Tunay nga na ang buhay natin ay mula sa Diyos: Siya ang nagbigay buhay sa atin at Siya rin ang nagligtas sa buhay natin mula sa kamatayan sa kasalanan. Maaari nga nating sabihin na ang buhay natin ay pag-aari ng Diyos, not just once but twice. We are twice God's.

Sa pagbuhay muli ni Jesus sa anak ng babaeng balo, nabulalas ng mga tao na "God has visited His people". Tunay ngang si Jesus ay Diyos na nakisalamuha sa mga tao. Tunay ngang ang Diyos ay hindi Diyos na walang pakialam. Kumikilos Siya sa ating buhay.

Bilang mga Kristiyano, dapat nating pahalagahan ang buhay. Ang buhay ay mula sa Diyos at dapat pangalagaan bilang paggalang sa nagbigay nito. Ngunit hindi lamang ito ang responsibilidad natin. Tayo rin ay tinatawag, katulad ni San Pablo, mula sa "patay na pamumuhay" patungo sa buhay na para sa Diyos. Ang buhay na mula sa Diyos ay dapat gamitin para sa Diyos. Bilang mga kabahagi sa buhay ni Jesus ay inaasahan tayong mabuhay para sa Diyos at "magbigay-buhay" sa ating kapwa.

Inspirasyon natin sa hamong ito ang sinabi ni San Pablo: "Hindi na ako ang nabubuhay ngayon kundi si Kristo na ang nabubuhay sa akin" (Gal 2:20).

Pilipinas, ikokonsagra at ipagkakatiwala sa Puso ni Maria

Iniutos ng CBCP ang consecration ng buong Pilipinas sa Kalinis-linisang Puso ni Maria. Gaganapin ito sa Memorial of the Immaculate Heart of Mary (June 8). Pagpatak ng 10 ng umaga ay sabay-sabay na ipagdiriwang ang Banal na Misa at dadasalin ang Consecration prayer sa lahat ng katedral, shrines, parishes at chapels sa bansa.

Napapanahon ang hakbanging ito ngayong ipinagdiriwang natin ang Taon ng Pananampalataya at pinaghahandaan ng bansa ang ika-500 taon ng pagdating ng Katolisismo o Kristiyanismo sa Pilipinas. Tunay ngang ang bansa natin ay isang "bayang sumisinta kay Maria". Siya ang modelo natin at gabay sa gitna ng mga hamong hinaharap ng lipunan ngayon. 

Click: (CBCP Pastoral Exhortation)

Narito ang panalangin ng Consecration mula sa booklet ng CBCP:

Worldwide Eucharistic Adoration: Pictures from Rome and Manila

Pope Francis led the global Eucharistic Adoration from Rome on the Solemnity of Corpus Christi. (Pictures from News.va English facebook page.)

Cardinal Tagle led the Adoration in Manila. It was held at the San Fernando de Dilao Parish church at 11 PM.

Ang Nagpapakain ay Pagkain

Click: (Readings for the Solemnity of the Most Holy Body and Blood of Christ)

Ang tinapay at alak sa Misa ay tunay na nagiging Katawan at Dugo ng ating Panginoong Jesus. Isa ito sa mga mahahalagang katotohanan ng ating pananampalataya. Sa katunayan, ang Eukaristiya ang "source and summit" ng buhay Kristiyano. Bakit? Dahil ang Eukaristiya ay si Kristo mismo!

Sa Unang Pagbasa ngayon ay nag-alay ang paring si Melquisedec ng tinapay at alak. Binasbasan niya si Abram at nagpasalamat sa Diyos dahil sa tagumpay nito. Si Mequisedec ay "prefiguration" ng ating Panginoong Jesus na mag-aalay din ng tinapay at alak sa Huling Hapunan, mga alay na magiging Katawan at Dugo Niya. Sa Salmo nga ngayon, ay inaawit natin na si Jesus ay pari "ayon sa pagkapari ni Melquisedec". Malinaw namang pinaliwanag ni San Pablo ang kaugnayan ng tinapay at alak sa Misa sa Kamatayan ni Jesus o pag-aalay Nito ng sarili.

Tampok naman sa Ebanghelyo ngayon ang pagpapakain ni Jesus sa limanlibong tao. Ang milagrong ito ni Jesus ay paunang pahiwatig din ng misteryo ng Eukaristiya. Sa Misa, iisa lamang ang Jesus na ating tinatanggap, ngunit bawat isang lumalapit sa Komunyon ay tinatanggap Siyang buo. Napakadakila talaga ng Sakramento ng Eukaristiya! Si Jesus mismo, ang Kanyang Katawan, Dugo, Kaluluwa at Pagka-Diyos ang tinatanggap natin tuwing tayo ay nangungumunyon! Kamangha-mangha talaga ang pag-ibig ng Diyos.

Sa Banal na Sakramento ay naidudulot sa atin ni Jesus ang Kanyang Kamatayan at Muling Pagkabuhay. Sa madaling salita, sa Eukaristiya ay nakakaharap natin ang gawaing nakapagliligtas na handog ni Jesus sa atin. Sa Ebanghelyo ngayon ay nakita natin ang pagnanasa ni Jesus to nourish us. Bilang Diyos na mapagmahal ay hindi Niya nais na magutom at mauhaw tayo. Ngunit sa dakilang pag-ibig Niya, sino ba namang mag-aakala na sarili Niya mismo ang ibibigay Niya bilang pagkain para sa ating kaluluwa? Sa Eukaristiya, ang nagpapakain sa atin ay Siya ring pagkain natin. Si Jesus mismo ang pagkaing nagpapalakas sa atin at nagbibigay resistensya upang huwag na muling magkasala at sa halip ay gumawa ng mabuti. Sadyang kahanga-hanga ang Sakramentong ito! Kahanga-hanga si Jesus na lubhang nagmamahal sa atin at nagnanais na lagi Siyang nariyan upang makasama natin.

Dapat rin nating tugunan ang pag-ibig na ito ni Jesus sa Banal na Eukaristiya. Siya na pumapawi sa ating gutom at uhaw ay gutom at uhaw rin mismo sa pag-ibig natin. Patuloy na ninanais ni Jesus na lumapit tayo sa Kanya sa Banal na Sakramento nang may labis na paggalang at pagmamahal sa Kanya. Kung tunay ang ating paniniwala sa Real Presence ni Jesus sa Eukaristiya, dapat tumimo sa ating puso ang kagustuhang laging lumapit sa Kanya sa Komunyon o sa panalangin sa harap ng Banal na Sakramento. (More on this, here.)

Sa Eukaristiya ay nabubuklod din tayo bilang isang komunidad ng mga Kristiyano, sa ating pagsasalu-salo sa iisang Panginoong tinanggap natin. Hamon sa atin bilang mga Kristiyano na maging concerned sa pangangailangan ng bawat isa sa atin, lalo na sa pangangailangan ng mga naghihirap. Di man tayo tulad ni Jesus na naghain ng sarili Niya bilang pagkain, maaari pa rin nating ibigay ang ating sarili sa iba sa pamamagitan ng tunay na pagtulong - pagtulong na may kalakip na pagmamahal at pagbibigay ng lahat ng kaya at maaaring maibigay.

Nawa ay patuloy nating mahalin at sambahin si  Jesus na sumasaatin sa Eukaristiya. Sa pag-aalay Niya ng Kanyang Katawan at Dugo sa Misa ay maisama nawa natin ang pag-aalay ng ating buong sarili upang ang lahat ng aspeto ng buhay natin ay maging isang pag-aalay na kalugud-lugod sa Diyos Ama! Sa huli, nawa ay unti-unti tayong maging tulad ni Jesus na tinatanggap natin.

Indulgence Alert! Ang pag-awit o solemn na pagbigkas ng Tantum Ergo, isang bahagi ng Pange Lingua, ay indulgenced. Plenary indulgence ang kakabit nito kung ito ay gagawin sa Holy Thursday o sa Solemnity of Corpus Christi. Makakamit ang indulhensya plenaria under the 3 usual conditions (Confession, receiving Holy Communion and praying for the Pope's intentions; partial indulgence if the 3 conditions are not fulfilled).

Kaisa at Nagkakaisa sa Diyos na Isa

Click: (Readings for the Solemnity of the Most Holy Trinity)

Iisa lang ang Diyos, ngunit may Tatlong Persona. Marahil kakaiba ito sa pandinig o sa lohika ng mga 'di Katoliko. Paano nga naman nangyaring ang tatlo ay isa lang? Bilang mga Katoliko, naniniwala tayo sa doktrina ng Holy Trinity o Santisima Trinidad. Inihayag sa atin ng iisang Diyos ang katotohanang ito: Siya ay Ama, Anak at Espiritu Santo. Sumasampalataya tayo dito dahil ito ay mula sa Diyos, kahit pa hindi natin ito ganap na maunawaan.

Sa kasaysayan ng ating kaligtasan ay unti-unting inihayag ng Diyos ang Kanyang sarili bilang Trinity. Sa simula pa nga lamang ay mayroon nang pahiwatig ng katotohanang ito: "Likhain natin ang tao... (Gen 1:26, akin ang pagdiriin)". Kumikilos ang Diyos all throughout salvation history as Trinity. Nilikha tayo ng Diyos Ama. Niligtas tayo ni Jesus, ang Diyos Anak. Pinababanal at ginagabayan naman tayo ng Diyos Espiritu Santo.

Ang Tatlong Persona ng Holy Trinity ay isang komunidad ng pag-ibig. God is love. The Father, Son and Holy Spirit love each other. Nais ng isang Diyos na maging bahagi rin tayo ng Kanyang divine life of love. Sa Ebanghelyo ngayon, narinig nating sinabi ng Diyos Anak na gagabayan ng Diyos Espiritu Santo ang mga alagad Niya at ihahayag sa ating mga Kristiyano ang katotohanang mula sa Diyos Ama. Diyos nga ang lumikha, nagligtas at patuloy na gumagabay sa atin. At ang patutunguhan natin ay walang iba kundi ang Diyos din. Ang makapiling ang Diyos Ama, Anak at Espiritu Santo ang layunin ng bawat Kristiyano at siya rin namang kaganapan ng salvation history.

Ang Santisima Trinidad din ang imahe ng layunin ng Diyos para sa mga tao, lalo't higit para sa mga Kristiyano - ang maging isa. Pagkakaisa ang isa sa mga panalangin ni Jesus para sa atin bago Siya pinako sa krus. Itinatag Niya ang Simbahang Katoliko bilang sakramento o tanda ng Kanyang kaligtasan. Bilang pamayanan ng mga nananampalataya sa Diyos, dapat nating pahalagahan ang ating pagkakaisa, ang ating pakikitungo sa ating kapwa, kahit hindi pa Kristiyano. Dapat din tayong maging isa sa pananalig, pananalangin at pagsasabuhay ng ating pananampalataya. Nagagawa natin ito sa pamamagitan ng ating tapat na pagtalima sa mga turo ng Simbahan in matters of faith and morals, at sa ating pakikiisa sa pagsamba sa Diyos, lalo na sa Banal na Misa.

Sa ating pagkakaisa bilang Simbahan, sama-sama tayong naglalakbay at ginagabayan ng Diyos patungo sa Kanya: pinagkakaisa upang maging kaisa rin ng Banal na Santatlo.

Glory be to the Father, and to the Son, and to the Holy Spirit, as it was in the beginning, is now, and ever shall be world without end. Amen. 

Ang Espiritu ng Pag-aampon

Click: (Readings for the Solemnity of Pentecost)

Ang pagbaba ng Espiritu Santo sa mga Apostol at sa Mahal na Birheng Maria ang huling ipinagdiriwang natin sa Panahon ng Muling Pagkabuhay (Easter Season). Ang pagdating ng Espiritu Santo ay bahagi ng plano ng kaligtasan ng Banal na Santatlo. Ang Diyos Ama ang lumikha sa tao. Ang Diyos Anak ang nagligtas o lumikhang muli. At ang Diyos Espiritu Santo ang tagapagpabanal at patnubay.

Ayon kay San Pablo, ang Espiritu Santo ay ang espiritu ng pag-aampon sa atin ng Diyos. Sa pagtanggap natin sa Espiritu Santo sa Binyag, we are incorporated into the life of the Holy Trinity. Nagiging mga anak tayo ng Diyos at kabahagi sa mga merits ng Misteryo Paskal ni Jesus.

Ang Espiritu Santo ang gabay natin sa bagong buhay na tinanggap natin bilang pakikiisa sa Pagkabuhay ni Jesus. Sa pamamagitan ng Banal na Espiritu, nakikiisa tayo sa pag-aalay ni Jesus sa Ama sa Banal na Misa. Gabay natin ang Espiritu Santo sa pakikiisa sa Misteryo Paskal ni Jesus hanggang sa pagsasabuhay nito.

Samakatuwid, it is through the Holy Spirit that we become sons of God and it is also through Him that we continue to live out this dignity as sons. Kung gayon, tulad ng sinabi ni San Pablo, bilang mga anak ng Diyos ay dapat nating iwaksi ang kasalanan, ang mga bagay na nauukol sa laman. The Holy Spirit strengthens us in our daily living and guides us, reminding us of all that Jesus taught.

Siya rin ang nagbibigay sa atin ng mga kakayahang maaari nating gamitin sa pagbubuo ng Simbahan, ang sambayanan ng Diyos. Sa Banal na Espiritu ay napapag-isa lahat ng ating mga kontribusyon para sa ikabubuti ng lahat.

Ang Espiritu Santo ang nagbigay buhay noon sa mga unang Kristiyano upang ipahayag si Jesus sa Salita at gawa. Kung nananahan sa atin ang Espiritu Santo, dapat ay may lakas din tayo at determinasyon na isabuhay at ipahayag ang lahat ng itinuro sa atin ni Jesus.

Loving Jesus

Click: (Readings for the Sixth Sunday of Easter)

The Gospel today presents Jesus reminding His disciples that to love Him means to keep His word. In a way, He is preparing them for the age of the Church, a time when the Kingdom of God is already there but not quite yet. Specifically, He is preparing them for His Ascension, His "going to the Father".

The First Reading gives us a glimpse of how the early Church handled conflicts by consulting the apostles - an obvious evidence of the authority of the Church hierarchy based on Jesus' promise that the Holy Spirit will always guide His Church. Through the apostles, the Holy Spirit revealed that Jesus' Church must be Catholic, embracing all peoples. The Second Reading, on the other hand, shows us the destiny of our Catholic Church; she is the New and Heavenly Jerusalem, founded on the twelve apostles of the Lamb. Our destiny as the Church is to be with our Lord God in heaven.

Jesus'  reminder is also for us. We cannot be His disciples if we do not love Him and if we do not heed His words. This is common sense: a Christian is a follower of Christ, obedient to Him. In this discourse, Jesus also gives us assurance that He will not really leave us. He and the Father will dwell in those who love Him and keep His word. He also promises His Holy Spirit and His gift of peace. In other words, the Church, the community of believers, lovers and followers of Jesus is invited to share, and do in fact already share, in the life of the Most Holy Trinity, in that perfect communion of love.

Indeed, to be perfected in love in communion with the Three Divine Persons in heavenly glory is the Church's destination. But even now on earth, we must practice that love, as Jesus admonished us to.

The Imitation of Christ's Love

Click: (Readings for the Fifth Sunday of Easter)

The First and Second Reading give us a glimpse of the Church. The First shows us the Church in her early years, with St. Paul and Barnabas doing missionary work and exhorting the disciples: “It is necessary for us to undergo many hardships to enter the kingdom of God.” The Second Reading presents to us a Church triumphant in heaven, with her Lord and God making “all things new”.

In the Gospel today, Jesus exhorts his Apostles to love one another. This is His commandment for His Church. By this love, all will know Jesus’ disciples. Indeed, the first Christian communities attracted attention because they practiced Jesus’ commandment of love.

To love as Jesus loved is how we must love as Christians. Christian love is loving even if it means having to sacrifice and to endure hardships. Christian love seeks to serve others and not to be served. Christian love is loving even one’s enemies and persecutors. Jesus commands His disciples to love one another before He died. And on the cross, He showed them how to do it the Christian way. On the cross, as Jesus loved sinful mankind until death, the Church was born and redeemed.

God created humanity out of love. Jesus redeemed men out of love. With the grace of the Holy Spirit, Jesus exhorts His redeemed people, His Church, to be a community of love. We cannot be Christians who just individually believe and love God. We must be Christians who believe and love God even as we love one another. This Church, this community of believers united in love, is the Church whom the Apostles lovingly ministered to. She is the heavenly Jerusalem, the people for whom there will be no more death, mourning or pain. She is the Bride of Jesus, her Lord whose love she imitates.

Ordination at the Vatican Basilica (Pictures and Pope's Homily)

Last April 21, 2013, World Day of Prayer for Vocations, Pope Francis ordained to the priesthood some deacons of the Diocese of Rome at the Vatican Basilica. Below are some pictures of the Ordination (from News.va facebook) and the Pope's homily (from The Vatican websibe)

The Pope's homily:

PRIESTLY ORDINATIONS

HOMILY OF POPE FRANCIS

Vatican Basilica

Fourth Sunday of Easter, 21 April 2013

The homily delivered by the Holy Father is based on the one that appears in the Pontificale Romanum for the ordination of priests, with one or two personal additions.

Beloved brothers and sisters: because these our sons, who are your relatives and friends, are now to be advanced to the Order of priests, consider carefully the nature of the rank in the Church to which they are about to be raised.

It is true that God has made his entire holy people a royal priesthood in Christ. Nevertheless, our great Priest himself, Jesus Christ, chose certain disciples to carry out publicly in his name, and on behalf of mankind, a priestly office in the Church. For Christ was sent by the Father and he in turn sent the Apostles into the world, so that through them and their successors, the Bishops, he might continue to exercise his office of Teacher, Priest, and Shepherd. Indeed, priests are established co-workers of the Order of Bishops, with whom they are joined in the priestly office and with whom they are called to the service of the people of God.

After mature deliberation and prayer, these, our brothers, are now to be ordained to the priesthood in the Order of the presbyterate so as to serve Christ the Teacher, Priest, and Shepherd, by whose ministry his body, that is, the Church, is built and grows into the people of God, a holy temple.

In being configured to Christ the eternal High Priest and joined to the priesthood of the Bishops, they will be consecrated as true priests of the New Testament, to preach the Gospel, to shepherd God’s people, and to celebrate the sacred Liturgy, especially the Lord’s sacrifice.

Now, my dear brothers and sons, you are to be raised to the Order of the Priesthood. For your part you will exercise the sacred duty of teaching in the name of Christ the Teacher. Impart to everyone the word of God which you have received with joy.  Remember your mothers, your grandmothers, your catechists, who gave you the word of God, the faith ... the gift of faith!  They transmitted to you this gift of faith.  Meditating on the law of the Lord, see that you believe what you read, that you teach what you believe, and that you practise what you teach.  Remember too that the word of God is not your property: it is the word of God.  And the Church is the custodian of the word of God.

In this way, let what you teach be nourishment for the people of God. Let the holiness of your lives be a delightful fragrance to Christ’s faithful, so that by word and example you may build up the house which is God’s Church.

Likewise you will exercise in Christ the office of sanctifying. For by your ministry the spiritual sacrifice of the faithful will be made perfect, being united to the sacrifice of Christ, which will be offered through your hands in an unbloody way on the altar, in union with the faithful, in the celebration of the sacraments. Understand, therefore, what you do and imitate what you celebrate. As celebrants of the mystery of the Lord’s death and resurrection, strive to put to death whatever in your members is sinful and to walk in newness of life.

You will gather others into the people of God through Baptism, and you will forgive sins in the name of Christ and the Church in the sacrament of Penance.  Today I ask you in the name of Christ and the Church, never tire of being merciful.  You will comfort the sick and the elderly with holy oil: do not hesitate to show tenderness towards the elderly. When you celebrate the sacred rites, when you offer prayers of praise and thanks to God throughout the hours of the day, not only for the people of God but for the world—remember then that you are taken from among men and appointed on their behalf for those things that pertain to God. Therefore, carry out the ministry of Christ the Priest with constant joy and genuine love, attending not to your own concerns but to those of Jesus Christ.  You are pastors, not functionaries. Be mediators, not intermediaries.

Finally, dear sons, exercising for your part the office of Christ, Head and Shepherd, while united with the Bishop and subject to him, strive to bring the faithful together into one family, so that you may lead them to God the Father through Christ in the Holy Spirit. Keep always before your eyes the example of the Good Shepherd who came not to be served but to serve, and who came to seek out and save what was lost.